دلنوشته

انسان بودن این روزها چه درد بزرگی شده است زمین دست گذاشته است روی زخم‌هایمان،نقطه ضعف‌هایمان، می‌رباید ما را از یکدیگر می‌بلعد یکایک عزیزانمان را دلم به اندازه‌ی قبرستان روستای کوچکمان این روزها پر است نه آرامی‌نه امیدی هر کجا که باشد سر بر دیوار میگذارم یک دل سیر میبارم اما از درد تهی نمیشوم، قطعه شمع کوچک امیدم در دلم رو به باد در حرکت است ، این روزها دلم نمیخواهد انسان باشم انسان بودن درد بزرگی شده است...